Troost

Ik ben in de afgelopen 2 weken compleet verTielinaliseerd. Met dank aan het kampioenschap van Ajax, een weekendje Liverpool, en gisteren de Champions League-finale. Drie weekends achter elkaar met mijn Tielse vrienden vertoeft. Met als gevolg dat ik een hoop heb gelachen, 3 kilo ben aangekomen (wat in mijn geval meer dan 5% van mijn lichaamsgewicht betekent), en moeite moet doen om het ABN weer op te pikken.
En dan heb ik het nog niet eens over de inhoud van de gesprekken. Om een voorbeeldje te geven van een conversatie die wij bijvoorbeeld bij aanvang van zo'n CL-finale voeren:

(Over een speler van Barcelona:)
"Die goser schijn het te doen met Shakira."
"Wie is da, Sjakiela?"
"Een zwarte"
"Wat veur 'n zwarte?"
"Wit ik veul, zunne zangerin"
"Joa, die ken ik wel", zei mijn goede vriend A., "die moak altied van die pirouetjes"
"Pirouetjes, ken ze ok danse dan?"
"Joa kjel!", zei A., "moar serieus, die zou ik bes wel es op m'n lul willen zetten."
"En dan?"
"Loaten droaien, wa-da-je-wat! Als un bromtol! Die Shakira, man, die moak van je piel een wokkel! Heerlijk!"
"Als je er goed over nadenkt", zei ik tegen A., "is dat best poetisch gesproken."
"Joa", zei A., "ik ben een romanticus."

Enfin, dat werk dus. 3 weekends lang. Sommige mensen worden daar moe van. Ik niet. En al helemaal niet als ik gedronken heb. Dus ik heb het naar mijn zin gehad.

Tussendoor moest ik ook nog eens een gedicht in opdracht schrijven, voor de Tielse Gemeenteraad. Ter gelegenheid van het stadsbezoek van de Provincie-bobo's. 4 nachten achtereen heb ik na een zware werkdag bij de Bank, aan een vers geploeterd, van 128 regels lang. 128 omdat ik geloof in getallen. En een vers omdat ik geloof in rijm. Zeker voor dit soort gelegenheden. Een publiek met de ballen verstand van poezie wil graag zogenaamd vakwerk zien. Ik kan dat. Ik kan rijmen. En slijmen, niet te vergeten. Ook niet onbelangrijk. Niet te openlijk, maar er alleszins voor zorgdragen dat het eindgevoel goed is.
Ik ben een natural born pleaser. Ik behaag de mensen graag. En om dat te compenseren rook ik heel veel sigaretten.

Het gedicht viel erg goed bij de gemeenteraad. En de belangrijke Provincie-meneren. Ik was al lang en breed weer in Amsterdam toen om half 2 's nachts mijn mobiele telefoon afging.
Raar tijdstip.
Voor de zekerheid nam ik op. Je weet maar nooit of er iemand dood is.
Het was een Tiels gemeenteraadslid.
"Ja, euh, ik zzzit hier duszz in zzhe Hexagon (Tiels cafe-pdn), en zssja…"
"Met wie spreek ik?" vroeg ik.
"Metzz X!", zei de man.
"X!" riep ik, "zeg het eens!"
"Zzsja, jij waszz duszz echt ontzzzetzend goed he, vanzmiddagzz hmzz…"
"Ik ben blij dat je het mooi vond", zei ik.
"Szjaa, maar nu zzzit ik hier duszz met het CDA en euhmzz hmmzz, o ja! Groen Links! En! En! En!"
"En wat?" vroeg ik.
"En watzz hmzz? Watzz ookalweerzz, euhm o ja! Wij gaan duszz gezzzaamz…, gemeenszzz…, euh, zzeg maar gewoon met z'n allen duszz gewoon een inizziatiefwetszzvoorstel indienen!"
"Heel mooi", zei ik, "waarvoor precies?"
"Nou! Hmzzz.. Wa-da-je-wat?" zei X.
"?"
"Dat jij eindelijk offizzieel ztadzzzdichter van Tiel wordt, natuurlijk hmzzz", zei X.
"Misschien is het een goed idee om me daar morgen even over terug te bellen", zei ik.
"Ja, maar dan ben ik het allang weer vergeten!" riep X.
"Je lijkt precies op mij", zei ik.
"Ha ha!" riep X.

Let op, het laatste wat ik wil is X. belachelijk maken. Integendeel. X. snapt Tiel. Je zou bijna kunnen zeggen: X. is Tiel. Ik ken 'm al wat langer dan vandaag. Ik hou van het type. Pragmatisch in al zijn voegen en kieren. Niet te veel vaag gelul. Maar vooral: Ijzer smeden als het heet is. En daar wil een drankje nogal eens bij helpen.

Troost, daar gaat het uiteindelijk misschien wel om in het leven. Die gedachte kwam in ieder geval weer eens bij me op toen ik vorige week in Liverpool was. De oude vervallen havenstad, die als het afvoerputje van Engeland wordt gezien. Nergens zuipen de mensen zich zo de tering als daar. Het is er altijd kutweer, de helft van de gebouwen is dichtgespijkerd met hardboard, maar nergens zie je kortere rokjes en drukkere pubs. Achterliggende gedachte: Hoe klote de wereld ook is, het leven wordt vanzelf leuk met genoeg pints achter de kiezen. Om het af te maken worden op de toiletten posters gehangen. Hoe het er bij de dames uitziet weet ik niet, maar bij de heren worden kosten nog moeite gespaard om de lads te voorzien van het broodnodige zelfvertrouwen. Zo zien de toiletten eruit in bijvoorbeeld de McCartneybar:

 

En dat is nodig. Want de meisjes in Liverpool, ze willen zo graag. Trekken hun krapste kleren en hoogste hakken aan. Maar ze gaan bijna allemaal alleen naar huis. Op blote voeten:

 

Want de jongens, wat zal ik zeggen over de uitgaande Engelse, Liverpoolse jongens. Waarschijnlijk werken ze te hard. Na sluitingstijd zijn er twee opties: Ofwel je ligt game-set-en-match in een portiek te snurken, ofwel je bent aan het vechten.

Wij kozen per ongeluk voor het vechten. Nu, een week later, mankt A. nog een beetje, maar we hebben het toch maar mooi overleefd.

We hebben een goed leven.