Vertraagd bericht

Gisteren en vandaag lag de update-server van web-log.nl eruit en kon ik het nu volgende bericht niet plaatsen, maar hierbij dus alsnog:

Goed. Ik wilde dus gaan freelancen, verzon ik tijdens mijn zomervakantie. Het grote geld. Het zelf cashen van de uurtarieven van meer dan 100 euro die mijn detacheringsbedrijf nu voor 2/3 opstrijkt.

Dat was het plan. Zo lagen de knikkers. Ik was een heel eind. De plannen waren ver gevorderd, tot in praktische zin aan toe, met de Kamer van Koophandel, BTW-nummer en alles.

Enfin. Vanmiddag was het zover. Voor de vaste lezers van plukdenacht: vanmiddag zou ik Het Allesbeslissende Gesprek hebben. Vanmiddag zouden De Definitieve Onderhandelingen plaatsvinden.

Vanmorgen toen ik opstond was ik ziek. Niets ernstigs (disclaimer: althans niet voor zover ik weet), enkel een griepje, keelpijn en een fikse verkoudheid. Ergo peanuts vergeleken bij een stevige kater, dus ik had mijn lurven bijelkaar gevat en ben gewoon naar kantoor getogen.
Ter plekke oefende ik mijn functie uit en zat geduldig de tijd uit tot een paar uur later mijn Unitmanager op visite zou komen bij de ABNAMRO, met in zijn handen een eindbod dat mij er van zou moeten gaan overtuigen toch alsjeblieft voor zijn detacheringsbedrijf te blijven werken.

Het waren lange uurtjes.

Met lekkende neus dronk ik de ganse ochtend nr 43’s (cafe au laits zonder suiker) en checkte ondertussen de realtime intraday-koers van de aandelen Aegon en ING.
Dat laatste was op een gegeven ogenblik met ruim 18% gedaald tot 5 euro en 35 cent.
Belachelijk.
Want zulks bij een winst per jaar per aandeel van 4 euro. Oftewel, even kort door de bocht: koop eenmalig voor een tonnetje ING en je hoeft de rest van je leven niet meer te werken, want voor die investering krijg je tot aan je dood jaarlijks grofweg 75.000 euro uitgekeerd.
Dat is meer dan 6000 euro per maand! Daar moet toch van rond te komen zijn.

Sorry dat ik afdwaal, maar ik bedoel, een koers/winst-verhouding van onder de 1,5! Bij een bedrijf dat de staat nooit failliet zal laten gaan! Dus je loopt geen enkel risico!
De beurs was knettergek geworden, besloot ik.
Aan de andere kant: dat is de beurs altijd al geweest. En het beroerde is: de beurs krijgt altijd gelijk. Ik zal niet op de details ingaan, maar het heeft te maken met selffulfilling prophecy. En met dat ruim 90% van het geld op aarde er niet is en ook nooit is geweest. En misschien heeft het ook iets te maken met dat zolangzamerhand steeds meer mensen dat laatste in de smiezen krijgen.

Eerlijk gezegd vind ik het wel fascinerend, die hele kredietcrisis. Het is bovendien de ultieme ontwikkelingshulp. Het werkt wereldwijd waanzinnig nivellerend. Als we in dit tempo neer blijven gaan, schieten onvermijdelijk op een gegeven ogenblik de prijzen voor de eerste levensbehoeften (landbouwproducten) de hemel in, en wordt het lucratiever om de spreekwoordelijke schapenherder te worden in de Pyreneeen, dan topbestuurder in de financiele sector.
Cool.

Ik had duidelijk koorts.

Maar daar was dan toch eindelijk het verlossende telefoontje vanuit de balie van de ABNAMRO dat mijn Unitmanager was gearriveerd.

We tapten koffie en wisselden beleefdheden uit ("Hoe was het in Zwitserland?"/"Ja, goed!"/"Waar zat je?"/"Ongeveer op het drielandenpunt"/"Bij Martigny in de buurt?"/"Je kent het?/"Inderdaad, ik ga daar altijd op wintersport, heb je trouwens die dinosaurus nog bezocht die daar begraven ligt?"/etc,enz).
Dinosaurus? dacht ik, welke dinosaurus? maar dat zei ik niet. Ik zei: "Uiteraard!"
Want zo ben ik. Gemakkelijk in de omgang. Als het mijn werk betreft tenminste.

Mijn Unitmanager had ook de HRM-manager van het detacheringsbedrijf meegenomen. "Die kan ons precies vertellen wat de gevolgen zijn van salariswijzigingen op je emoluentenoverzicht", vertelde mijn unitmanager, terwijl de HRM-jongen zijn laptop aansloot op het dichtsbijzijnde stopcontact in het vergaderkamertje dat ik had gereserveerd.
Fuck emoluentenoverzichten! dacht ik, hou het alsjeblieft simpel! In het laatste emoluentenoverzicht dat de HRM-jongen me in het kader van de onderhandelingen op verzoek van mijn Unitmanager voorafgaand aan mijn Zwitserlandvakantie had opgestuurd, stonden maar liefst 13 fouten (waar ie bovendien een week over had gedaan), die gezamenlijk neerkwamen op een misrekening van 700 euro per maand.
Maar dat zei ik niet. Ik zei tegen de HRM-jongen: "goed dat je er bij bent."

Mijn unitmanager begon. Hij zei: "Je moet wel gek zijn als je nu, met die kredietcrisis, in deze onzekere tijden, wilt gaan kiezen voor een freelance-bestaan."
Ik zei (overigens naar waarheid): "het aanbod van opdrachten is minder, dat geef ik toe, maar ik heb er 5 waar ik zo kan beginnen voor 3 keer zoveel als wat ik van jullie krijg."
"Je snapt dat ik aan dat bedrag niet tegemoet kan komen", zei mijn Unitmanager.
"Dat snap ik", zei ik, "wat kan je me wel bieden?"
"Wat is je uiterste grens?" vroeg ie.
"Wat is jouw uiterste grens" vroeg ik terug.

Hij noemde iets.

En ik moet eerlijk zeggen, dames en heren, het viel me tegen.
Echter. Hij keek er ontoornbaar bij. Had ie vast geleerd op de een of andere cursus, maar toch: het werkte.
Want. Ik ben een laffe lul. Ik ben geen man van risico’s.
En bovendien had ik op deze manier toch mooi, met een beetje creatief administratief kunst- en vliegwerk mijnerzijds, gebruikmakend van legitieme regelingen en het alarmerdende gebrek aan rekenkennis binnen ons bedrijf, budgetneutraal 4 weken extra vakantie per jaar. En geloof me, in de detacheringswereld is dat veel. Heel erg veel.

De HRM-jongen was nog steeds zijn laptop aan het opstarten.

Met mijn unitmanager sloot ik deal dat ik er nog een nachtje over zou slapen. Maar dat als ik morgen zou beslissen, hij het nog voor 31 oktober zou regelen, opdat de verhoging inging per november.

Ik denk dat ik het ga doen. Ik denk dat ik het gewoon ga doen. Vier extra weken vrij per jaar. Vier losse weken een huisje huren in weetikveel, bijvoorbeeld het kustgebied, tijdens rare maanden als januari, februari, maart en november om eindelijk aan iets van een roman te kunnen schrijven. Of in ieder geval aan iets waar ik al veertig jaar nog niet echt ben toegekomen.